Benford Gregory - Centrum ...

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
GREGORY BENFORD
W oceanie nocy
Tom 1 sześcioksięgu Centrum Galaktyki
(Tłumaczył: Marek Pąkciński)
Dla Joan,
która zrozumie tę opowieść
Nie porzucimy poszukiwań
lecz gdy do kresu ich dotrzemy
żeśmy u źródła znów, poznamy
w nowym je blasku powitamy
T. S. Eliot
CZĘŚĆ PIERWSZA
1999
Ikar
(ik« - b - rbs) - “Encyklopedia Britannica”, wydanie siedemnaste, rok 2073.
Planetoida oznaczona numerem 1566. Poruszała się po orbicie
eliptycznej o średnim mimośrodzie najbardziej oddalonym od Słońca ze
wszystkich znanych planetoid (e=0,83), a równocześnie najkrótszej wielkiej
półosi (a=l,08), zaś perihelium jej orbity było najbardziej zbliżone do Słońca
(28 000 000 kilometrów). Została odkryta przez Waltera Baade’ego w
Obserwatorium Mount Palomar w 1949 roku. Perihelium orbity Ikara
znajdowało się wewnątrz orbity Merkurego, apohelium na zewnątrz orbity
Marsa. Zbliżała się do Ziemi na odległość 6 400 000 kilometrów. Obserwacje
radio-astronomiczne wykazały, że średnica Ikara wynosiła około 0,8 kilometra,
a okres obrotu wokół własnej osi 2,5 godziny. Nietypowa orbita tej planetoidy
budziła dość ograniczone zainteresowanie do czerwca 1997 roku, gdy nagle
Ikar zaczął emitować chmurę gazowo-pyłową. Ponieważ dotychczas uważano
Ikara za planetoidę kamienną typu Apollo, jej przekształcenie się w quasi-
kometę wzbudziło znaczne poruszenie wśród astronomów. Osobliwość ta
skupiła na sobie uwagę opinii publicznej, kiedy w październiku 1997 roku
dokonano obliczeń, które wykazały, że moment pędu wywołany przez ogon tej
quasi-komety zmienia jej orbitę. Zmiana ta, jak przewidywały obliczenia,
wciągu kilku lat mogła spowodować kolizję Ikara z Ziemią. Gdyby nowo
powstała kometa składała się wyłącznie z rozrzedzonych gazów, pozostałych
po planetoidzie, zderzenie z Ziemią byłoby nieszkodliwe. Jednak głowa
komety Ikar, z powodu znacznej emisji gazu i pyłu, była wówczas niewidoczna
i niektórzy naukowcy przypuszczali, że kamienne jądro - dawna planetoida-
mogło pozostać wewnątrz obłoku. A w takim wypadku...
Ikar
Według mitologii greckiej - syn Dedala, znanego architekta i
rzeźbiarza, który po wybudowaniu Labiryntu dla kreteńskiego króla Minosa,
utracił łaskę i poparcie władcy. Skonstruował dla siebie i Ikara, skrzydła z
wosku i ptasich piór, dzięki czemu udało im się uciec w kierunku Sycylii.
Jednak Ikar w trakcie lotu zanadto zbliżył się do Słońca, skrzydła stopiły się, a
młodzieniec spadł do morza i utonął. Wyspę, na którą morze wyrzuciło ciało,
od tamtej pory nazywano Ikarią. Legendę tę przywołuje się często jako symbol
ludzkiej pogoni za wiedzą i poszerzaniem horyzontów myślowych, niezależnie
od kosztów, jakie trzeba za to ponieść. Ikar stał się tematem arcydzieła Hovena
“Upadek Ikara”(1997), które stanowi alegorię zmierzchu dominującej roli
kultury Zachodu w rozwoju ludzkości...
[ Pobierz całość w formacie PDF ]