bezpiecz pierwsza pomoc

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
PIERWSZA POMOC
Ocena stanu poszkodowanego
W celu dokonania oceny podstawowych funkcji życiowych pacjenta,
należy sprawdzić czy poszkodowany
1. Jest przytomny ?
Ratownik powinien głośno odezwać się do pacjenta (np. "Jak Pan/Pani się czuje)
oraz sprawdzić reakcję na mocne dotknięcie (potrząsanie, klepnięcie
w policzek) lub ból - uszczypnięcie płatka usznego.
W ten sposób można uniknąć przeprowadzania zabiegów reanimacyjnych
u przytomnego pacjenta. Należy pamiętać, że jeśli mamy do czynienia z urazami
głowy lub szyi, podejrzewamy uszkodzenie kręgosłupa i pacjenta można poruszyć
tylko wtedy, jeśli jest to absolutnie niezbędne !
Nieprawidłowe poruszenie może doprowadzić do uszkodzenia rdzenia kręgowego,
a tym samym do paraliżu.
2. Oddycha ?
Zatrzymanie oddechu stwierdza się w nastepujący sposób:
- objawem nasuwającym podejrzenie jest sinicze zabarwienie skóry,
- przy dokładnej obserwacji nie widać ruchów oddechowych klatki piersiowej;
ruchy te nie są wyczuwalne również po przyłożeniu dłoni ratownika do klatki piersiowej
i brzucha ratowanego,
- niesłyszalny i niewyczuwalny jest strumień powietrza wydychanego z ust i nosa pacjenta,
- przy częściowej niedrożności dróg oddechowych słychać odgłosy chrapania i bulgotu
3. Ma zachowane krążenie ?
Objawy nagłego zatrzymania krążenia występują w następującym porządku
czasowym:
- natychmiast: brak tętna na tętnicy szyjnej,
- po 10-20 sekundach: utrata przytomności,
- po 15-30 sekundach: zatrzymanie oddechu lub "chwytanie powietrza",
- po 60-90 sekundach: szerokie źrenice, bez reakcji na światło
(tzw. "sztywne")
Bladość lub sinica skóry oraz szerokie źrenice nie stanowią jednak pewnych objawów
zatrzymania krążenia, gdyż mogą towarzyszyć innym stanom chorobowym.
Badanie tętna: tętno może być badane w trzech miejscach:
- na tętnicy szyjnej
- na tętnicy udowej
- na tętnicy promieniowej
(u dziecka poniżej 1 roku życia na tętnicy ramiennej)
Gdy u nieprzytomnego pacjenta nie ma bezpośredniego podejrzenia zatrzymania krążenia,
można najpierw kontrolować tętno na tętnicy promieniowej. Przy niewyczuwalnym tętnie
promieniowym, należy badać tętnicę szyjną. Wskazane jest badanie tętna najpierw po jednej,
później po drugiej stronie szyi, ale nigdy jednocześnie. Z powodu np. obrzęku tętno może być
niewyczuwalne po jednej stronie, dlatego więc sprawdzamy obustronnie.
Brak tętna na tętnicy szyjnej rozstrzyga o zatrzymaniu krążenia.
Kontrola czynności życiowych pacjenta musi przebiegać możliwie szybko.
Dlatego doświadczony ratownik sprawdza wszystkie kliniczne objawy życia jednocześnie:
- wezwanie pacjenta,
- obserwacja ruchów klatki piersiowej i zabarwienia skóry,
- badanie tętna na tętnicy szyjnej
Dzięki temu można w ciągu kilku sekund rozpoznać utratę przytomności, zatrzymanie
krążenia i oddychania.
Reanimacja
Jeśli pacjent nie oddycha, bardzo ważne jest szybkie rozpoczęcie reanimacji.
Już po 4 minutach w niedotlenionym mózgu poszkodowanego powstają
nieodwracalne zmiany, które uniemożliwią późniejsze odratowanie pacjenta.
Udrożnienie dróg oddechowych.
U głęboko nieprzytomnego pacjenta język opada do części krtaniowej gardła , blokując
wejście do krtani. Najczęściej drożność dróg oddechowych można odzyskać przez odgięcie
głowy ratowanego ku tyłowi w następujący sposób:
Głowa odchylana jest do tyłu dłonią ułożoną na czole pacjenta, podczas gdy druga ręka
ciągnie jego podbródek ku górze. Należy zwrócić uwagę , by nie uciskać miękkiej okolicy
podżuchwowej. Ta metoda udrożniania dróg oddechowych, jako bardzo skuteczna, jest godna
polecenia nieprofesjonalnym ratownikom.
Poduszka lub zwinięty koc pod barkami utrzymuje głowę pacjenta w odgięciu.
W przypadku podejrzenia uszkodzenia kręgosłupa szyjnego głowa pacjenta nie powinna być
odginana do tyłu. Wtedy drożność uzyskujemy w następujący sposób:
1. Ręce ratownika ułożone z boków głowy pacjenta
2. Cztery palce obu rąk obejmują kąt żuchwy i ciągną ją do przodu.
Zęby żuchwy wysuwają się przy tym przed zęby szczęki.
3. Kciuki odsuwają wargę dolną ku dołowi i aby otworzyć usta pacjenta naciskają brodę.
Głowę należy stabilizować ostrożnie !
Jeżeli pacjent nie może oddychać pomimo prawidłowego udrożnienia, należy przyjąć
możliwość zatkania dróg oddechowych ciałem obcym. Trzeba wtedy otworzyć usta
ratowanego i wydobyć ciała obce (krew, wymiociny, sztuczna szczęka, resztki pokarmowe) z
jamy ustnej. Można tego dokonać wskazującym i środkowym palcem.
Jeżeli podejrzewane przez nas ciała obce znajdują się poza zasięgiem wzroku, wykonujemy
rękoczyn Heimlicha (tak, jak u osoby nieprzytomnej)
Reanimacja oddechowa
Istnieją dwie metody sztucznego oddychania: usta- usta i usta- nos. Niezależnie jednak
od rodzaju zastosowanej metody należy pamiętać o mocnym odchyleniu głowy ku tyłowi, co
czyni drogi oddechowe drożnymi. Jeśli jednak podejrzewamy uraz odcinka szyjnego
kręgosłupa (rany głowy lub szyi, upadek z wysokości, wypadek komunikacyjny) głowy
odchylać nie wolno !
- metoda usta-usta
Głowa silnie odgięta. Dłoń oparta na czole chorego, kciuk i palec wskazujący szczelnie
zaciskają nos. Usta ratowanego lekko rozchylone. Ratujący przyciska swoje szeroko rozwarte
usta do ust chorego i robi wdech (nie za głęboki; nieco głębszy niż przy normalnym
oddychaniu).
Po wdmuchnięciu cofa szybko swoją głowę. Patrząc kątem oka na klatkę piersiową
ratowanego może po ruchach żeber ocenić skuteczność sztucznego oddychania. Słychać
również szmer powietrza wydobywającego się z ust chorego i wyczuwa się jego przepływ.
Przy tej metodzie istnieje obawa, że powietrze zamiast do tchawicy trafia przez przełyk do
żołądka. Przy rozdęciu żołądka łatwo może dojść do wymiotów (obawa zachłyśnięcia).
Aby temu przeciwdziałać, należy powoli wdmuchiwać powietrze ratowanemu;
wydech ratownika powinien trwać ok. 1,5-2 sekundy. W żadnym przypadku nie należy
uciskaniem brzucha usiłować opróżnić żołądek z powietrza, jakie się do niego
przypuszczalnie dostało.Stwarza to zagrożenie ostrego zachłyśnięcia.
- metoda usta- nos
Głowa jest odgięta, szyja wyprostowana. Ręka przytrzymująca żuchwę zamyka szczelnie usta
chorego. Najlepiej jest jeszcze docisnąć kciukiem dolną wargę do górnej. Ratujący szeroko
otwartymi ustami obejmuje szczelnie nos chorego i wydycha powietrze z płuc. Następnie
należy wycofać swoją głowę i dokonać obserwacji powodzenia sztucznej wentylacji.
Obie metody są równorzędne. Wybór należy do ratownika, a także zależy od zaistniałej
sytuacji - np. rany nosa, niemożliwe do usunięcia ciało obce w ustach.
Sztuczne oddychanie u niemowląt i małych dzieci
Ze względu na małe wymiary twarzy niemowląt i małych dzieci, ratujący obejmuje swymi
ustami zarówno usta jak i nos dziecka. Objętość wdmuchiwanego powietrza musi być
znacznie mniejsza niż u dorosłych, często wystarczają "pełne usta". Główkę dziecka
odchylamy umiarkowanie.
Częstość sztucznego oddychania jest następująca:
- u dorosłych co 5 sekund
- u dzieci co 4 sekundy
- u niemowląt i małych dzieci co 3 sekundy
Reanimacja krążeniowa
[ Pobierz całość w formacie PDF ]